Dit verrasste me compleet

Het fijne aan vakdocent zijn is dat je zeker één keer per lesdag compleet verrast wordt.
Ik vertelde je maandag over die school van dat muziek en taal project, toch?

Nou in groep drie ging ik het lied 'Koning van mijn eigen land' doen. Lekker talig, met veel beweging voor de kinderen die de taal nog niet helemaal machtig zijn.

Het lied gaat over een Koning die de voordelen opnoemt van Koning zijn: hij hoeft nooit te wachten, nooit in de rij te staan en de onderdanen moeten alles doen wat hij zegt. Eerst ben ik de Koning. Ik zing het lied en geef de kinderen daarna wat opdrachten: klap maar in je handen, spring vier keer op en neer, schud je hoofd maar heen en weer, enzovoort.

Daarna zijn de kinderen aan de beurt: één van hun mag nu de koning(in) zijn. We praten even over de verantwoordelijkheden van een staatshoofd, want niemand wil zijn onderdanen een opdracht geven die te saai, te gevaarlijk of onuitvoerbaar is.

Ondertussen vertel ik over Ridder Martijn en Ridder Koen. Van dat liedje. Die zeurden bij de koning: we hebben niets te doen.

En een heel stil jongetje schiet onbedaarlijk hard in de lach. Niet een beetje: maar traantjes over de wangen. Ik kijk naar de juf en zij haalt ook d'r schouders op: geen idee waarom!

Ik probeer uit te zoeken waarom 'ie zo moet lachen, maar het jongetje spreekt nog helemaal geen Nederlands. Met horten en stoten, handen en voeten kom ik erachter dat 'ie uit Afghanistan komt. Ik spreek helaas geen Pasjtoe.

Hij weet me duidelijk te maken dat het om het woord Koen gaat. En even later na een uitgebreide uitleg in het Pasjtoe wordt het duidelijk:

Koen betekent poep.

De jongen komt niet meer bij van het lachen. De klas ook niet. En ik pink zelf ook een traantje weg.

De rest van de dag heeft de hele klas het alleen maar over Koen.
En de jongen? Die kreeg de lach niet van zijn gezicht...

Ook dit is cultuureducatie!